VAROLMANIN YORGUNLUĞU
Hayatın en zor karmaşası, kendini dünyanın bir parçası olarak kabul edememek.
Evrende yapayalnız olduğunu düşünmek.
Günleri, günübirlik ilişki yumakları içinde tüketmek; kendini sanki harcanması gereken bir meta gibi görmek. Zaman, yaşanan bir şey olmaktan çıkıp eksilen bir şeye dönüşüyor. İnsan takvime değil, boşluğa bakarak yaşıyor.
“Sil baştan her şeye çeki düzen vereceğim” derken, daha da darmadağın olmak. Çünkü her başlangıç, umut kadar geçmişi de beraberinde sürüklüyor. Ve bazı yükler, kapıdan içeri girmeden bırakılmadığında, yeni olan hiçbir şeye yer kalmıyor.
Asıl yorgunluk, kaybolmakta değil; ait olamamakta. Kendine, insanlara, zamana… Aynaya bakınca tanıdık bir yüz görmek ama ona yabancı hissetmek. Kalabalıklar içinde görünmez olmak, sessizliğin içinde bile kendinle baş başa kalamamak.
İnsan bazen kaçmak ister; şehirden, ilişkilerden, hatta kendi adından. Oysa nereye gidilirse gidilsin, o iç boşluk bavulda taşınır. Değişen sadece manzara olur, ağırlık aynı kalır.
Zamanla fark ediliyor: Her şeyi anlamlandırma çabası da bir tür kaçış. Her sorunun cevabı yok. Bazı duygular çözülmez, sadece taşınır. Ve belki de olgunluk, bu yükle yürümeyi öğrenmektir.
Ait olmak, her şeyi sevmek ya da her yerde kök salmak değildir. Bazen sadece kalabilmektir. Dağınık hâlinle, eksik cümlelerinle, yarım kalan günlerinle… Kendini düzeltmeye çalışmadan, kendinden vazgeçmeden.
Çünkü insan, hissetmese bile dünyanın içindedir. Nefesiyle, bıraktığı izlerle, bir başkasının hayatına değdiği o küçük anlarla. Ve bazen var olmak, toparlanmaktan önce gelir.
Bazen yaşamak, anlaşılmaktan değil; vazgeçilmemekten başlar.
İnsanları sevmekten çok, yalnızlığa karşı kullanmayı öğrendik.
Bu yüzden kalabalıklar çoğaldıkça temas azaldı.Durmayı dinlemeyi gözgöze gelmeyi unuttuk.Yalnızlığı benimsedikçe kırılmamayı varolmayı öğrendik.Her zaman herkese güvenilmeyeceğini …Bazı günler sadece kırılmamayı başarmak yeterlidir.Durup sadece dinlenmek nefes alma durakları yaratmak kendimize..
"Yavaşlamak, hayatı kaçırmak değildir; bazen en anlamlı anlar, durup fark ettiğinde gelir." 
                                                                                                                      30.12.25 
                                                                                                           Ayşe ALGÜN