‘’Kul hakkı; sadece birisinin parasını yemek değildir. Karşımızda ki insanın duygularını sömürmek, psikolojisini alt üst etmek, hayallerini çalmak da bir kulun hakkına girmektir…’’

Hayal kırıklığı da bir kul hakkıdır!

Karşımızda ki bir insan, et, kemik, cesetten ibaret değil…

Duyguları var!

Ve sana bir şeyleri emanet etmiş…

Sevmiş, güvenmiş.

Ve bu noktada hakkı olan, sevgisinin karşılığını istiyor…

Güveninin karşılığını istiyor!

Ödenen bir paradan öte, verilen değerin karşılığını istiyor…

Ve ne oluyor biliyor musun?

Buradaki boşluğun yerini, binlerce lira, hiçbir maddi güç, artık dolduramayacak bir vaziyete geliyor. 

Para, iç kırıklıklarını tedavi etmiyor.

Maddi olarak hakka girmenin tedavisi para ile çözülebilirken.

Para duyguları onarmıyor.

Bu noktada Efendimizin hassasiyeti geliyor aklıma.

Kendisine üzüm ikram eden birine…

Üzümü alıp defaatle gülmüştür.

Sahabe ikram o kişi gittikten sonra, ‘’Ya Rasulallah, bize niye ikram etmedin, sen bize hep ikram ederdin’’ dediğin de, ‘’getirdiği üzüm ekşiydi, sizde yüzünüzü asardınız, bundan dolayı da kırılırdı. Ben o kırılmasın diye size ikram etmedim’’ buyuruyor. 

Yani karşıdakinin duygu dünyasını düşündüğü için, ekşi üzümü gülerek yiyen bir Peygamber ümmeti…

Öylece insanın duygularını yerle bir edemez!

Bu bir haktır.

Ve mahşerde, bunun da hesabı, çatır çatır sorulur.