Yeni yollara süt beyazlığında sayfalara ihtiyacımız var.

Başını omzumda demleyeceğimiz renginde rengimizi özümseyeceğimiz yürek ısıtan sözlere…

kendini terkedilmişlik muammasında bulmadan ,kibrinde boğulmadan emrivaki duyguların.

Özlemek ne demek bilmeden lügatinde hatırlayamama duygusunu geçmişin.

Sevgiyi ne zaman yürek mahpusuna kilitlediğini hatırlarken öfkenin yelelerini savuruyor mazi..

Anlar kalıyor kulaklarda. çınlayan küflü sandıktan çıkarılan gramofon gibi titretiyor ömrün tellerini…

Nasip olur mu bilmem yara aynı yara merhem hangi tabibte bilmem..

Sökülüyor eprimiş geçmişimiz.Her teğellemeler boş dikiş tutuyor. Çocukluğumuzda çizdiğimiz üstünde baca tüten evler yok şimdi. Her köşesi huzur her köşesi şeker tadında.

Yere serilmiş hasır üstünde, buğusu tüten ekmek kokulu günler.. Özlenen anların, umutla amacını yerle bir etmiş hayattan anlam bekleme çabaları içinde duygular darmadağın olmuş. Yüzlerde boş bakış, afallamalar…

Yenilmeyen zamanların iç güdüsel savaşları yaşanıyor zihinlerde. Depremler,seller felaketler yağmalanan düşler. Enkazından çıkarılan perişan umutlar..

Çalamıyoruz hiçbir kapıyı. Güveneceğimiz cesur yürekler kalmadı. Parçalanan yağmalanan onca kırık hüznü toparlama derdindeyiz. Dokunacak her eli ,elimizin tersiyle itiyoruz. Bulamadık ruhumuza nefes olacak dost bakışlı dost gülüşlü insanları.

Selamlarken ellerimiz havada kalıyor. Camların ardında saklı vedalarında sallanan ucu işlemeli mendiller. Ne canlar ölesiye ne candan geçecek can kaldı. Limon kokulu taze bir bahar gibi savrulurken gençliğim, pencere önü menekşelerin yorulmuş kışları kaldı. Tutkusunda çaresiz kanatlarımızı çırparken umuda doğru,Ne baharı bahar gibi yaşayabildik ne de umudun çiçekli renklerini koklayabildik.Kaldık öylece başıboş,çaresiz,kimsesiz…

Kulağımızda derinden gelen o ezgi, kuyulardan en derinden, ruhumuzda çınlayan

Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın
Aah, öylesine yıktın ki bütün inançlarımı
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı

Beni sensiz bıraktın…